Ymere
Geachte dames, heren,
Ooit was een woningbouwbedrijf een stichting of vereniging die ten doel had om mensen aan een bij hun situatie passende woning te helpen. Vandaar ook dat het stichtingen of verenigingen waren. Zonder winstoogmerk. Geld verdienen met het helpen van mensen was bijzaak.
Inmiddels zijn de tijden veranderd en zijn de dienstverlenende instituten van toen gewoon commerciële bedrijven. Niets mis met geld verdienen op zich maar helaas wordt maar al te vaak uit het oog verloren wat het oorspronkelijke doel was van het bedrijf.
Het verdriet mij dat ook Ymere de prioriteit heeft verlegd van dienstverlening naar geld verdienen; het tevreden stellen van de huurder is bijzaak geworden. Het gaat nu toch vooral om zo veel mogelijk geld binnen te halen.
Een schrijnend voorbeeld vind ik het feit dat de woning naast de mijne werd aangewezen als modelwoning met als doel zoveel mogelijk potentiële kopers aan te trekken. Wekenlang werd er flink getimmerd om de ruim 120 jaar oude woning een fatsoenlijk uiterlijk te geven.
Werden vroeger (nog maar een paar jaar geleden!) buurtbewoners nog ingelicht bij toekomstige overlast, tegenwoordig is dat niet meer het geval. In de tuin werd een steiger neergezet ten behoeve van een ventilatie-schacht voor de bewoners van de derde etage. Ik werd toegesnauwd door de heren bouwvakkers die de steiger weer afbraken. Zo weigerden zij bijvoorbeeld de tussendeur in de gang te sluiten, "want over een uur moeten wij er door met al die spullen". Zodoende werd ik tijdens hun koffiepauze getrakteerd op intieme en veelal onsmakelijke details over het (al dan niet vermeende) liefdesleven van enkele van de heren.
Vreemd genoeg bleken zij het afbreken van de steiger ook uitstekend te kunnen zonder daarbij gebruik te hoeven maken van diverse oerkreten die zij doorgaans voor communicatie laten doorgaan. Zij kùnnen het dus wel! In eerste instantie weigerden zij mij te vertellen hoe het bedrijf heette waarvoor zij werkten maar blijkbaar beschikten de heren niet over genoeg IQ-punten om te beseffen dat de naam van het bedrijf gewoon viel af te lezen van het transport-busje waar zij de steiger-onderdelen in laadden.
Hoe dan ook: zij weigerden hun excuses aan te bieden voor de overlast (en niet als enige; ook de door Ymere ingehuurde makelaar die potentiële kopers een rondleiding gaf in de modelwoning bleef hardnekkig weigeren ook maar enige verantwoording te dragen) en bleven volhouden dat Ymere - als opdrachtgever - de eindverantwoordelijke is.
Het moet gezegd: na een telefoontje van mij werd ik keurig de volgende dag teruggebeld door een mevrouw waarvan ik helaas alleen de voornaam heb onthouden: xxxxxx.
Zij vertelde mij dat het niet in het beleid van Ymere past om buurtbewoners vooraf in te lichten over overlast, noch om achteraf excuses aan te bieden. In haar woorden als vertegenwoordigster van uw organisatie: "Tsja, meneer, dat zijn wij niet juridisch verplicht en daarom doen wij dat niet."
Ik vertelde haar dat ik juridisch gezien niet verplicht was haar een fijne dag te wensen maar deed dat desalniettemin tóch. Simpelweg omdat dat onderdeel is van de sociale conventie die ons als mensen onderscheidt van de beesten. Het is gewoon wel zo netjes om te doen. Of in de woorden die een Telegraaf-lezer zou begrijpen: als je dat doet dan laat je zien dat je netjes bent opgevoed.
Nu is mijn vraag aan u: is het inderdaad waar dat Ymere - ondanks wervende slogans als "samen wonen en samen leven" - minder geeft om het welbevinden van huurders dan om de hoogte van bonussen voor het management?
Als dat inderdaad het geval is, en het beleid van Ymere niet langer toestaat dat buurtbewoners nog fatsoenlijk worden behandeld, dan zal ik niet nalaten de nationale en lokale media hiervan op de hoogte te stellen.
Aangezien ik in een zeer ruimhartige bui ben geef ik u exact tien dagen de tijd (dus tot woensdag 27 augustus 2011) om met een antwoord te komen.
Bovendien laat ik u bij deze weten dat bovenstaande inmiddels is gepubliceerd op http://vragen.blogspot.com. Niet omdat ik dat juridisch verplicht ben maar gewoon, omdat dat wel zo netjes is.
In afwachting van uw antwoord en met vriendelijke groet,
Dhr. T. W.
UPDATE: Ontving een brief per reguliere post met brochure klachten-verwerking. En werd gebeld met de mededeling dat ik "deze donderdag" gebeld zal worden over deze zaak.
UPDATE II: werd gebeld door Ymere. Met excuses. De dame die ik eerder aan de telefoon had "was maar een stagiaire"...Intern zal men bespreken of Ymere voortaan weer gewoon burgers service kan gaan verlenen. Bijvoorbeeld door vooraf te melden dat het huis naast dat van hen verbouwd gaat worden of wanneer er zomaar opeens een steiger in de tuin wordt neergezet. Het verlenen van service wordt tegenwoordig gezien als iets uitzonderlijks dat je niet zomaar doet...De dame die ik sprak was het overigens met mij eens. Ook zij is niet blij met de huidige tendens dat er maar over mensen heengelopen wordt.
Ooit was een woningbouwbedrijf een stichting of vereniging die ten doel had om mensen aan een bij hun situatie passende woning te helpen. Vandaar ook dat het stichtingen of verenigingen waren. Zonder winstoogmerk. Geld verdienen met het helpen van mensen was bijzaak.
Inmiddels zijn de tijden veranderd en zijn de dienstverlenende instituten van toen gewoon commerciële bedrijven. Niets mis met geld verdienen op zich maar helaas wordt maar al te vaak uit het oog verloren wat het oorspronkelijke doel was van het bedrijf.
Het verdriet mij dat ook Ymere de prioriteit heeft verlegd van dienstverlening naar geld verdienen; het tevreden stellen van de huurder is bijzaak geworden. Het gaat nu toch vooral om zo veel mogelijk geld binnen te halen.
Een schrijnend voorbeeld vind ik het feit dat de woning naast de mijne werd aangewezen als modelwoning met als doel zoveel mogelijk potentiële kopers aan te trekken. Wekenlang werd er flink getimmerd om de ruim 120 jaar oude woning een fatsoenlijk uiterlijk te geven.
Werden vroeger (nog maar een paar jaar geleden!) buurtbewoners nog ingelicht bij toekomstige overlast, tegenwoordig is dat niet meer het geval. In de tuin werd een steiger neergezet ten behoeve van een ventilatie-schacht voor de bewoners van de derde etage. Ik werd toegesnauwd door de heren bouwvakkers die de steiger weer afbraken. Zo weigerden zij bijvoorbeeld de tussendeur in de gang te sluiten, "want over een uur moeten wij er door met al die spullen". Zodoende werd ik tijdens hun koffiepauze getrakteerd op intieme en veelal onsmakelijke details over het (al dan niet vermeende) liefdesleven van enkele van de heren.
Vreemd genoeg bleken zij het afbreken van de steiger ook uitstekend te kunnen zonder daarbij gebruik te hoeven maken van diverse oerkreten die zij doorgaans voor communicatie laten doorgaan. Zij kùnnen het dus wel! In eerste instantie weigerden zij mij te vertellen hoe het bedrijf heette waarvoor zij werkten maar blijkbaar beschikten de heren niet over genoeg IQ-punten om te beseffen dat de naam van het bedrijf gewoon viel af te lezen van het transport-busje waar zij de steiger-onderdelen in laadden.
Hoe dan ook: zij weigerden hun excuses aan te bieden voor de overlast (en niet als enige; ook de door Ymere ingehuurde makelaar die potentiële kopers een rondleiding gaf in de modelwoning bleef hardnekkig weigeren ook maar enige verantwoording te dragen) en bleven volhouden dat Ymere - als opdrachtgever - de eindverantwoordelijke is.
Het moet gezegd: na een telefoontje van mij werd ik keurig de volgende dag teruggebeld door een mevrouw waarvan ik helaas alleen de voornaam heb onthouden: xxxxxx.
Zij vertelde mij dat het niet in het beleid van Ymere past om buurtbewoners vooraf in te lichten over overlast, noch om achteraf excuses aan te bieden. In haar woorden als vertegenwoordigster van uw organisatie: "Tsja, meneer, dat zijn wij niet juridisch verplicht en daarom doen wij dat niet."
Ik vertelde haar dat ik juridisch gezien niet verplicht was haar een fijne dag te wensen maar deed dat desalniettemin tóch. Simpelweg omdat dat onderdeel is van de sociale conventie die ons als mensen onderscheidt van de beesten. Het is gewoon wel zo netjes om te doen. Of in de woorden die een Telegraaf-lezer zou begrijpen: als je dat doet dan laat je zien dat je netjes bent opgevoed.
Nu is mijn vraag aan u: is het inderdaad waar dat Ymere - ondanks wervende slogans als "samen wonen en samen leven" - minder geeft om het welbevinden van huurders dan om de hoogte van bonussen voor het management?
Als dat inderdaad het geval is, en het beleid van Ymere niet langer toestaat dat buurtbewoners nog fatsoenlijk worden behandeld, dan zal ik niet nalaten de nationale en lokale media hiervan op de hoogte te stellen.
Aangezien ik in een zeer ruimhartige bui ben geef ik u exact tien dagen de tijd (dus tot woensdag 27 augustus 2011) om met een antwoord te komen.
Bovendien laat ik u bij deze weten dat bovenstaande inmiddels is gepubliceerd op http://vragen.blogspot.com. Niet omdat ik dat juridisch verplicht ben maar gewoon, omdat dat wel zo netjes is.
In afwachting van uw antwoord en met vriendelijke groet,
Dhr. T. W.
UPDATE: Ontving een brief per reguliere post met brochure klachten-verwerking. En werd gebeld met de mededeling dat ik "deze donderdag" gebeld zal worden over deze zaak.
UPDATE II: werd gebeld door Ymere. Met excuses. De dame die ik eerder aan de telefoon had "was maar een stagiaire"...Intern zal men bespreken of Ymere voortaan weer gewoon burgers service kan gaan verlenen. Bijvoorbeeld door vooraf te melden dat het huis naast dat van hen verbouwd gaat worden of wanneer er zomaar opeens een steiger in de tuin wordt neergezet. Het verlenen van service wordt tegenwoordig gezien als iets uitzonderlijks dat je niet zomaar doet...De dame die ik sprak was het overigens met mij eens. Ook zij is niet blij met de huidige tendens dat er maar over mensen heengelopen wordt.
Reacties
Eventueel kun je tijdens het bezoek van potentiele kopers tijdelijke vervelende geluidsoverlast veroorzaken.
Maar ook hier verwacht ik niet het fatsoen om correct te antwoorden op je brief.
Vriendelijke groet